Countdown With Devil {Credence x Percival} #ฟิคให้บัดดี้
Countdown With Devil
27/12/2016
ขนาดคนไม่ชอบเข้าสังคมอย่าง เครเดนซ์
แบร์โบนส์ ยังต้องทำความสะอาดบ้านช่วงปีใหม่…
มันไม่ใช่หน้าที่ของเด็กหนุ่มและไม่มีใครมาบังคับให้เขาทำ อาจจะเป็นความเคยชินสมัยตอนที่ยังอยู่กับแม่เลี้ยงหรือเป็นนิสัยของเขาที่มักจะหาอะไรมาทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
ในปีใหม่แบบนี้ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นจนคนอย่างเขาอยากจะอ้วก
ดังนั้นเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่…เพราะเครเดนซ์ไม่ออกไปเคาน์ดาวน์ปีใหม่แน่นอน
ถึงแม้จะเรียกว่า บ้าน ก็เถอะ
แต่มันก็เป็นเพียงห้องกว้างสุดหรูบนคอนโดราคาแพงที่พ่อทูนหัวอย่าง นิวท์
สคามันเดอร์ จัดหามาให้
แม้มันจะเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหรือความสะดวกสบายยังไง
เครเดนซ์ก็ไม่รู้สึกผูกพันกับห้องห้องนี้เลยแม้แต่น้อย เปล่า เขาไม่ได้ถูกภรรยาของนิวท์อย่าง
ทีน่า กีดกันไม่ให้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน
แค่บ้านของสองสามีภรรยานั้นเต็มไปด้วยสัตว์….และเครเดนซ์แพ้ขนสัตว์
เด็กหนุ่มเดินลากเท้าไปเปิดประตูห้องเก็บของเล็กๆที่อยู่ใต้บันไดลอยของห้องชุดสุดหรู
มันเป็นห้องที่เครเดนซ์ไม่ค่อยสนใจนัก อันที่จริงเขาก็โยนๆของไม่ใช้แล้วเข้าไปกองในนั้นนั่นแหละ
แต่เมื่อถึงสิ้นปีแล้วก็ต้องโละทิ้งซักที
“แค่ก—โห นี่ฝุ่นหรืออะไรวะเนี่ย”
เมื่อเปิดประตูบานนั้นออก สิ่งแรกที่เข้ามาทักทายเลยก็คือฝุ่น
เจ้าของห้องไอค่อกแค่กและเบ้หน้ากับกลิ่นอับๆที่ลอยมาแตะจมูก เลื่อนมือไปมาหาสวิตซ์ไฟ
ขืนให้รื้อของมืดๆแบบนี้เขาอาจจะสะดุดอะไรหน้าฟาดพื้นก็ได้
เมื่อหลอดไฟกระพริบถี่ๆแล้วส่องแสงสว่างอย่างอ่อนเปลี้ยแล้ว
เด็กหนุ่มก็นั่งลง ถกแขนเสื้ออย่างทะมัดทะแมง ใช้เวลากับของแต่ละกล่องอย่างคุ้มค่า
บางกล่องก็เป็นของสมัยที่เขามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ อย่างพวกตุ๊กตาหรือของเล่น
มีกล่องหนึ่งที่เครเดนซ์เห็นแล้วต้องอมยิ้ม
เพราะมันเป็นกล่องที่รวบรวมภาพต่างๆที่เขาถ่ายกับคนมากหน้าหลายตาเอาไว้
“หือ? เราเคยมีกล่องแบบนี้ด้วยหรอ?”
แต่เพลิดเพลินกับการดูรูปถ่ายได้ไม่นาน เครเดนซ์ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นใส่กล่องใบใหญ่สีดำสนิทที่มุมห้อง
มันเป็นกล่องที่คล้ายๆเอาไว้ใส่พวกสมบัติหรือของล้ำค่าอะไรแบบนั้น
ตัวกล่องแกะสลักเป็นรูปแมงป่องเงินดูราคาแพง “หรือจะเป็นของคนที่อยู่ก่อนหน้าเรา?”
กะจะเอาออกมาสำรวจชัดๆ แต่แค่แตะตัวกล่อง ฝากล่องก็ดีดผึงเหมือนติดสปริง
ปล่อยทั้งฝุ่นทั้งกลิ่นประหลาดที่กักเก็บไว้ข้างในออกมา
“ให้ตายสิ
นี่มันวันเปื้อนฝุ่นแห่งชาติหรือไง”
บ่นอุบแต่ก็ไม่สามารถห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้
มันเหมือนมีอะไรบางอย่างในกล่องกำลังกระซิบเรียกเขายังไงแหละ
ดวงตาสีเข้มฉายแววประหลาดใจเมื่อหยิบของในกล่องขึ้นมา…
…หนังสือ….
แถมยังเป็นหนังสือที่ไม่ชวนอ่านเท่าไหร่ซะด้วย…
มันเป็นหนังสือเล่มหนา
หน้าปกเป็นหนังสีดำมีรูปแมงป่องเงินอยู่บนหน้าปกเหมือนลวดลายบนกล่องที่ใช้ใส่หนังสือเล่มนี้ไม่มีผิด
กระดาษออกสีเหลืองซีดบ่งบอกว่ามันผ่านสมรภูมิและความอยากลำบากมาพอสมควร
มันไม่มีชื่อหนังสื่อหรือแถบบาร์โค้ดบอกราคา แม้ว่าเครเดนซ์จะพลิกหายังไงก็ตาม
เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะโยนมันไปยังกองของที่เก็บไว้
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาจะเก็บไว้ทำไม ทั้งๆที่ไม่ใช่ของเขาและมันดูไร้ประโยชน์
พอตกค่ำเครเดนซ์ก็เคลียร์ห้องเก็บของเสร็จจนได้
เด็กหนุ่มเอนหลังลงนอนบนโซฟาเบจอย่างสบายอารมณ์
มองมือตัวเองที่เผลอไปหยิบเจ้าหนังสือประหลาดติดมือมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มไหวไหล่ ตั้งใจจะลองเปิดอ่านผ่านๆฆ่าเวลาดู
“วิธีการทำพันธะกับปีศาจ?”
คนอยากฆ่าเวลาทวนเสียงสูงขณะมองข้อความในหนังสือ มันเขียนด้วยลายมือบรรจง
ซ้ำยังเล่นหางตวัดไปมาอย่างมีลวดลายชนิดที่ดูก็รู้เลยว่าเจ้าของลายมือต้องเป็นผู้ดีเก่าหรืออะไรทำนองนั้น
“สงสัยจะว่างจัด” เครเดนซ์หัวเราะในลำคอขณะพลิกหน้าต่อไป
คราวนี้เป็นของในการทำพิธีกรรมและรูปวาดที่ร่างเอาไว้อย่างคร่าวๆ สัญลักษณ์ที่วาดบนพื้นเป็นรูปไม้กางเขนกลับหัว
และวางของต่างๆไว้ตามปลายของไม้กางเขนและวางไว้ตรงใจกลางไม้กางเขน
ที่น่าสนใจคือของที่วางไว้ไม่ใช่พวกอะไรน่าแหวะอย่างเลือด เครื่องในสัตว์ ลูกตาคน
อะไรแบบนั้น..
วนิลาหนึ่งถ้วย..
กาแฟดำอีกหนึ่ง บุหรี่ซองนึง..เหล้าดีๆหนึ่งขวด…
และ..ขนมหวาน..เนี่ยนะ?
ดวงตากลมโตเป็นประกายระยับด้วยความขบขัน
นี่เป็นของอัญเชิญปีศาจประเภทไหนกันถึงได้ดูกระจอกแบบนี้
รอยยิ้มซุกซนปรากฏบนใบหน้า..ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา
เด็กหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูง
วางหนังสือเล่มนั้นเอาไว้ก่อนแล้วเดินไปค้นตู้เย็น เขาแอบเอาพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไปซ่อน
เพราะไม่อยากให้นิวท์และทีน่ามาเห็น
แถมด้วยบุหรี่หลายซองที่เขาแอบซ่อนไว้ในกล่องคุกกี้ฝาแดงอีก
ใช้เวลาไม่นานของก็เตรียมเกือบเสร็จ
วนิลาแบบสังเคราะห์…
กาแฟซองไม่ใส่น้ำตาล(มันก็พอถูไถได้ละน่า)..
เหล้าขวดหรูที่เขาเก็บเอาไว้สำหรับโอกาสพิเศษ..
บุหรี่มาร์โบโล่วหนึ่งซอง..
ขนมของแถมที่แถมมากับอะไรซักอย่างที่เขาซื้อมาเมื่อนานแล้ว
เครเดนซ์หอบของทั้งหมดตรงไปยังกลางห้อง
ใช้เท้าถีบๆยันๆดันโซฟาให้ออกไปแล้วจัดการใช้ปากกาเมจิกวาดรูปกางเขนกลับหัวตรงนั้นเลย
เมื่อกางเขนกลับหัวเสร็จสมบูรณ์แล้ว
เจ้าของห้องก็วางของแต่ละอย่างลงบนปลายกางเขนแต่ละปลาย
สุดท้ายก็วางขนมที่แถมมาวางตรงกลางกางเขน
“ไหนดูซิ..” เมื่อของจัดวางเรียบร้อย
เครเดนซ์ก็กลับไปให้ความสนใจกับข้อความในหนังสือปกสีดำอีกรอบ
อดขำไม่ได้ที่ตัวเองเล่นตามหนังสือไร้ที่มาแบบนี้
แต่มันก็เป็นวิธีฆ่าเวลาก่อนเข้านอนที่น่าสนใจทีเดียว เจ้าของทรงผมยุ่งๆ
กระแอมไอให้คอโล่งแล้วเริ่มอ่านตามประโยคที่ถูกบันทึกไว้
“ตื่นขึ้นจากการหลับใหลและออกมารับใช้ผู้ทำพันธะคนนี้ด้วยเถิด…เพอร์ซิวาล”
เงียบ…
หลังจากประโยคอัญเชิญอันแสนลิเกนั่นแล้ว
สิ่งที่เครเดนซ์ได้รับกลับมาคือความเงียบ
เด็กหนุ่มอดอายไม่ได้ที่ตัวเองเผลอลุ้นไปแป็บนึง
แต่ก็ไม่ผิดไปจากที่คาดไว้เท่าไหร่ ไอ้พวกเรื่องปีศาจ วิญญาณ
การอัญเชิญอะไรพวกนี้มันมีจริงซะทีไหน..
เครเดนซ์คงจะหันหลังกลับไปนอนแล้วถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงกับรูปไม้กางเขนกลับหัวที่เขาวาดไว้บนพื้นซะก่อน
มันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง..แดงคล้ำ
เหมือนสีสนิมเหล็ก เหมือนสีอิฐ เหมือนสีเลือดที่จับตัวแห้งแล้ว…
“นี่เจ้าเรียกไอ้นี่ว่าขนมงั้นหรอ…”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหลัง เด็กหนุ่มหันขวับไปมองที่ต้นเสียง
คนพูดเป็นชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำดูภูมิฐาน
(ถ้าเครเดนซ์ไม่เหลือบไปเห็นรองเท้าที่สูงกว่าปกติของอีกคน—เขาคงจะประทับใจกว่านี้)
“ห่วยแตก” โอเค
ถ้าชายวัยกลางคนคนนี้เป็นคนธรรมดา เครเดนซ์คงคว้ากาน้ำร้อนมาปาใส่ไปแล้ว ติดที่ว่าเขาปีศาจตรงหัวและหางเรียวแหลมทำให้คนตรงหน้าห่างไกลจากคำว่าธรรมดาไปมากโข
เครเดนซ์ได้แต่ยืนสตั๊นเหมือนคนโง่อยู่ราวๆสามวิ
จนเสียงหัวเราะนุ่มๆของปีศาจดึงเขาออกจากห้วงความคิด
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปหาคนมีเขาเดวิลอย่างรวดเร็ว
จับคนแก่กว่าหันไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ทำเอาปีศาจที่หวังจะได้เห็นปฏิกิริยากรีดร้องหวาดกลัวหรือสติแตกต้องกลอกตาแบบหน่ายๆ
“ข้าไม่นึกเลยนะว่าเจ้าจะเป็นคนเรียกข้ามาได้”
เพอร์ซิวาลกวาดสายตามองผู้เป็นนายคนใหม่ของตนขณะที่คว้ากาแฟมาจิบแล้วทำหน้าเบ้ใส่รสชาติอันฝืดเฟื่อนของกาแฟซองผสม..
เจ้านายใหม่ของเพอร์ซิวาลเป็นเด็กหนุ่ม..
ท่าทางหัวอ่อน เป็นเป้าหมายการรังแก
และไม่ชอบเข้าสังคม
ถึงแม้อีกคนจะสูงกว่าเขาก็ตาม..
“เอาล่ะ..แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรล่ะ..เจ้านาย?” เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว
เพอร์ซิวาลจึงเริ่มเปิดบทสนทนา ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปีที่มีคนเชิญเขามาได้อย่างง่ายๆก็เถอะ
แต่บุคลิกไม่ประทับใจเขา
เขาก็อยากจะรีบทำหน้าที่ของปีศาจที่ตกอยู่ใต้พันธะให้เสร็จๆ..
“อย่างแรกเลย เรียกผมว่าเครเดนซ์เถอะ
เรียกเจ้านายแล้วรู้สึกแปลกๆแหะ” เครเดนซ์เอ่ย
เขาละเว้นความจริงเอาไว้ว่า คำว่าเจ้านายเนี่ย ทำให้เขานึกถึงเมดสาวๆ
และเมื่อมีตาลุงปีศาจมาเรียกแล้วเขาดันเห็นภาพมโนเป็นปีศาจใส่ชุดเมดไปซะได้(…)
“โอเค เครเดนซ์ เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร
ไปป่วนปาร์ตี้งานปีใหม่ของคนที่เจ้าไม่ชอบขี้หน้า
หรือพาเจ้าไปจัดปาร์ตี้สุดอลังการงานสร้างที่ที่หรูที่สุดในเมืองดี” เพอร์ซิวัลก็จะไม่บอกความจริงกับผู้เป็นนายเช่นกัน เรืองที่พันธะนายบ่าว
ทำให้บ่าวปีศาจรับรู้ทุกความคิดของผู้เป็นนายได้
(แน่นอนว่าเขาเห็นภาพปีศาจใส่ชุดเมดของนายเขาแล้ว มันไม่มีคำบรรยาย)
“ผมไม่สนใจงานแบบนั้นน่ะ” เครเดนซ์ไหวไหล่แล้วตีมือเจ้าปีศาจที่แอบเอื้อมมาหยิบบุหรี่ออกจากซองเกินสองมวน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น มันแปลกนักหรือไง” คนเป็นนายเอ่ยปากเมื่อเห็นเพอร์ซิวาลทำหน้าเหวอใส่เขา
“ก็..พวกคนวัยแบบเจ้าชอบงานปาร์ตี้จะตาย”
เพอร์ซิวาลจุดบุหรี่ด้วยไฟที่ลุกขึ้นมาตรงปลายนิ้ว ปีศาจแห่งความปรารถนาพิจารณาควันสีเทาที่ลอยอ้อยอิ่งอย่างใจลอย
“แล้วเจ้าอยากจะได้อะไร ก็บอกข้าแล้วกัน”
เครเดนซ์ชักหมั่นไส้ปีศาจวัยลุงตนนี้ขึ้นมา..
เห็นได้ชัดว่าอีกคน(เอ๊ะ หรืออีกตน)
รีบร้อนอยากจะจากเขากลับไปขนาดไหน
“ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผมจนจบปีใหม่”
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าของคนเด็กกว่า
ปีศาจวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้นสูงใส่คำสั่งอันแปลกประหลาดของนายคนใหม่
เพอร์ซิวาลทิ้งก้นกรองบุหรี่กับพื้นแล้วค้อมตัวเล็กน้อย
รับคำสั่งจากเครเดนซ์โดยไร้ข้อโต้แย้ง
28/12/2016
เครเดนซ์ถูกปลุกด้วยกลิ่นหอมของข้าวต้ม
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นขณะก้าวขาลงจากเตียง เดินตามกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลายไปจนพบกับเจ้าปีศาจที่กำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าเตา
ดวงตาของเด็กหนุ่มจับจ้องไปยังหางเดวิลที่กวัดแกว่งตามจังหวะ รู้สึกอยากลองดึงดูซักครั้งว่าจะเป็นยังไง
“อย่าแม้แต่จะคิด หางข้าเป็นของต้องห้าม”
เพอร์ซิวาลกล่าวขึ้นอย่างรู้ทันพลางตวัดหางไปให้พ้นจากสายตาของเจ้านายหนุ่ม
“กินข้าวเช้าซะ วันนี้เจ้ามีนัดกับใครบางคนก็ไม่รู้
เห็นอยู่บนปฏิทินน่ะ”ปีศาจแห่งความปารถนาใช้ทัพพีชี้ไปยังปฏิทินที่มุมห้อง
เครเดนซ์ไม่ได้สนใจไอ้ปฏิทินอะไรนั่นหรอก แค่ขำที่มีปีศาจมาทำข้าวต้มให้กินตอนเช้า
“ผมนึกว่าปีศาจทำอาหารไม่เป็นซะอีก”
เครเดนซ์ชวนอีกคนพูดคุยขณะโรยพริกไทยใส่ข้าวต้มของตัวเอง
เด็กหนุ่มนั่งลงจัดการกับอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจท่าชี้ปฏิทินค้างของเพอร์ซิวาล
“เจ้านึกว่าปีศาจแห่งความปราถนาจะทำอะไรไม่ได้บ้างล่ะ
ในเมื่อตัวตนของข้าคือความปราถนาของมนุษย์” เพอร์ซิวาลพ่นลมหายใจใส่การเมินของเด็กหนุ่ม
“ข้าทำได้ทุกอย่างแหละเครเดนซ์ ขอแค่เจ้าเอ่ยปาก”
“ถอดรองเท้าเสริมส้นนั่นออกซะ” เครเดนซ์โพล่งขึ้นมาทันที
นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับขณะจ้องรองเท้าสูงผิดปกติของปีศาจวัยกลางคน
เพอร์ซิวาลพ่นลมหายใจหนักๆก่อนสะบัดรองเท้าเสริมส้นทั้งสองข้างออก
หมุนตัวแล้วเลิกคิ้วใส่ผู้เป็นนายเป็นเชิงถามว่า พอใจหรือยัง
“ส่วนสูงคุณผกผันกับอายุนะ” เด็กหนุ่มเอียงคอมองอย่างกวนประสาท
เพอร์ซิวาลแยกเขี้ยวใส่อย่างไม่ชอบใจนักที่โดนเด็กอายุน้อยกว่าเป็นพันๆปีมาดูถูกเรื่องส่วนสูง
เขาก็อยากสูงเหมือนกันนั่นแหละ แต่เมื่อไหร่ที่กลับสู่ร่างเดิม
เขาก็เตี้ยเท่านี้อยู่ดี
“ข้าอยากจะเอารองเท้าเสริมส้นยัดปากเจ้านัก”
เพอร์ซิวาลขู่ฟ่ออย่างทำอะไรไม่ได้
เครเดนซ์ทำหน้าตาล้อเลียนเพราะรู้ข้อตกลงบ่าวปีศาจห้ามทำร้ายนายดี ไม่ทันที่ศึกคารมระหว่างนายบ่าวจะได้ดำเนินต่อ
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น..
“เครเดนซ์ อยู่หรือเปล่า?” เสียงอ่อนโยนของพ่อทูนหัวทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับข้าวต้มและการทำกวนประสาทปีศาจวัยกลางคน
ต้องสำลักข้าวต้มอย่างคนไม่คาดฝัน
“เครเดนซ์
นี่ทีน่ากับนิวท์นะ” อีกเสียงทำให้เครเดนซ์สำลักหนักกว่าเดิม
เพอร์ซิวาลหรี่ตามองอย่างสงสารระคนเวทนาก่อนยื่นน้ำเย็นเจี๊ยบให้คนที่ตกใจจนเกินเหตุ
“ผมลืมเลยว่าวันนี้พ่อทูนหัวของผมจะมาบ้าน
แถมมากับภรรยาของเขาอีก” เด็กหนุ่มจิบน้ำจนหายใจคล่องแล้วเอ่ยกับปีศาจตรงหน้า
“แล้ว?” เพอร์ซิวาลเลิกคิ้วขึ้นสูง
ไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังอย่างต่อเนื่อง
“ผมจะอธิบายเรื่องคุณยังไงล่ะ
จะให้บอกว่า อ้อ พอดีว่าผมเรียกคนนี้ออกมาเป็นปีศาจรับใช้ผมน่ะ
มันน่าสนใจมากเลย ยังงั้นหรอ” เครเดนซ์รู้สึกเหมือนตัวเองโดนเอาคืนเรื่องรองเท้าเสริมส้นยังไงไม่รู้
“แหม..” ชายวัยกลางคนกดยิ้มร้ายลึกสมกับเป็นปีศาจ
“แบบนั้นก็น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว”
“เพอร์-ซิ-วาล”คนเป็นนายกดเสียงลงต่ำ
ปีศาจรับใช้ไหวไหล่แล้วเขาและหางสีแดงสดก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อทำการอำพรางรูปลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความเป็นปีศาจแล้ว เพอร์ซิวาลก็เดินไปเปิดประตูห้องออก
เมินเสียงเฮ้ยของเจ้าของห้องโดยสิ้นเชิง
นิวท์ สคามันเดอร์
แทบจะทำของที่เอามาฝากเครเดนซ์หล่นใส่เท้าตัวเองเมื่อเห็นหน้าคนที่มาเปิดประตู
ไม่เลย คนที่มาเปิดประตูให้ลูกทูนหัวของเขาไม่ได้หน้าตาน่ากลัวแต่อย่างใด
ติดจะดูดีด้วยซ้ำ แต่เขาคาดหวังว่าเครเดนซ์จะมีผู้หญิงมาอยู่ด้วยมากกว่า…ไม่ใช่ชายวัยคุณลุงแบบคนตรงหน้า
“คนข้างห้องเครเดนซ์น่ะ…เพอร์ซิวาลครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เพอร์ซิวาลแจงเสียงนุ่ม
ไม่ เขาไม่ได้อ่านใจพ่อหนุ่มผมสีน้ำผึ้งเลยซักนิด
แค่สีหน้าก็เหมือนจะแปะป้ายเด่นหราสงสัยที่มาของเขาแล้ว “พอดีผมเพิ่งย้ายมาใหม่
เครเดนซ์ช่วยผมย้ายของเข้าห้องน่ะ ผมเลยมาช่วยเขาทำความสะอาดห้องตอบแทน ”
“อ้อ ครับ ผมนิวท์ นั่น ทีน่า
ภรรยาของผม” สัตวแพทย์หนุ่มพยักเพยิดไปยังหญิงสาวผมสั้นที่ค้อมหัวแนะนำตัวอย่างมีมารยาท
เพอร์ซิวาลพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่ปั้นแต่งขึ้นมาอย่างแนบเนียน
“พ่อนิวท์ แม่ทีน่า” เครเดนซ์ที่ฟังอยู่นานแล้วรีบกันเพอร์ซิวาลให้เข้าไปในห้องทันที
เด็กหนุ่มช่วยสองสามีภรรยาที่เขาเคารพและเรียกว่าพ่อแม่ขนของ “เดนซ์ คิดถึงจังเลยครับ!”
29/12/2016
ทุกๆอย่างมันเริ่มต้นที่ทีน่าพูดว่า
“เพอร์ซิวาลดูสนิทกับเดนซ์ดีจังเลยเนอะ…”
แค่นั้นแหละ
นิวท์ถึงกับหันขวับมาเลิกคิ้วใส่ผู้ที่เหมือนลูกในไส้ของตัวเองอย่างสงสัย
แต่ท่าทีของพ่อทูนหัวไม่เท่าไหร่หรอก
แต่ท่าทีมีเลศนัยของทีน่าที่เหมือนลูกชายมีแฟนสาวซักทีนี่มันยังไง
เครเดนซ์ไม่เข้าใจ!?
“คุณทีน่าก็พูดเกินไป
ผมกับเครเดนซ์แค่เพื่อนร่วมคอนโดจริงๆนะครับ” เพอร์ซิวาลหัวเราะเบาๆ
ขณะรินน้ำชาให้หญิงสาวเพิ่ม
“ช่าย ช่าย แม่คิดไปเองน่า
ผมกับลุงนี่ไม่สนิทกันหรอก” เครเดนซ์โบกส้อมไปมา
ทำหน้าตากวนประสาทปีศาจรับใช้อีกรอบ
“เดนซ์ ไม่น่ารักเลยนะ” นิวท์เตือนเสียงดุ ก่อนจะหันไปคุยกับเพอร์ซิวาลเรื่องขนมหวานที่อีกฝ่ายทำ“ฝีมือทำขนมของคุณเกรฟส์นี่ก็เข้าขั้นเยี่ยมเลยนะครับ ถ้าเจค็อบได้มาชิมคงตื้อคุณไปทำงานกับเขาแน่ๆ”
นิวท์กล่าว ใช่ นามสกุลปลอมๆของปีศาจวัยกลางคนคือ เกรฟส์ เพอร์ซิวาลใช้เวลาคิดเพียงเสี้ยววิหลังจากโดนซักฟอกประวัติโดยละเอียดจากสัตวแพทย์หนุ่ม
“โอ้ งั้นก็ดีสิครับ
ผมอยากคุยกับเขาขึ้นมาเลย” เพอร์ซิวาลทำหน้าสนใจอย่างสุภาพและเป๊ะทุกระเบียบนิ้วจนเครเดนซ์สงสัยว่าปีศาจมีโรงเรียนการแสดงหรืออะไรทำนองนั้นมั้ย
ทำไมอีกคนถึงได้แสดงท่าทางเป็นธรรมชาติเหลือเกิน เหมือนว่าตัวเองเป็นมนุษย์จริงๆ
“ให้อาเจค็อบกับน้าควีนนี่มาด้วยก็ได้นะครับ
ผมก็ไม่ได้เจอทั้งสองคนนั้นนานแล้วเหมือนกัน คิดถึงฝีมือทำขนมของอาเจค็อบม้ากมาก”
เครเดนซ์ดึงความสนใจของนิวท์และทีน่ามาไว้ที่ตัวเองอีกครั้ง
หลังจากที่ความสมบูรณ์แบบของเพอร์ซิวาลดึงดูดทั้งสองให้จดจ่อกับประวัติปลอมๆที่ปีศาจแห่งความปารถนาปั้นแต่งขึ้นมา
“ตกลงคิดถึงอากับน้าหรือคิดถึงขนมกันแน่ตัวแสบ”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่นิวท์ก็ทำหน้าที่พ่อทูนหัวที่ดี
ขอตัวแยกไปโทรศัพท์เรื่องชักชวนสามีภรรยาอีกคู่มาเยี่ยมเยียนเครเดนซ์
ในขณะที่ทีน่าก็มีคนโทรมาหาพอดี สรุปว่าทั้งนายบ่าวนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแค่สองคน
“เอาตรงๆนะ คิดจะทำอะไรกันแน่”
เครเดนซ์ลดเสียงต่ำแล้วใช้ส้อมชี้หน้าปีศาจรับใช้ “ปกติผมไม่ได้ให้พ่อกับแม่มาค้างที่นี่นะ แล้วไอ้ความคิดจัดปาร์ตี้เคาท์ดาวน์กระชับความสัมพันธ์ที่คุณเสนอนี่อีก
ตกลงใครเป็นนายเป็นบ่าวกันแน่”
“โว้ๆ ใจเย็น” เพอร์ซิวาลเบนหน้าหลบส้อมที่ชี้มาแล้วแย่งสโคนในจานของเครเดนซ์ไปกินหน้าตาเฉย
“คนรับใช้ต้องทำในสิ่งที่ดีต่อนายที่สุด
สิ่งที่ข้าทำไม่ได้มีอะไรมากกว่าคำว่าหน้าที่เลยเด็กน้อย
คิดว่าข้าชอบที่จะต้องมาคอยปั้นหน้าสุภาพกับมนุษย์นักหรือไง?
คำตอบคือไม่ ไม่ซักนิด แต่การ…มนุษย์เขาเรียกว่าอะไรนะ?...การดำเนินชีวิตของเจ้ามันขัดหูขัดตาข้า ซึมกะทือ เชื่องช้า
ไม่คิดจะสังสรรค์แม้กระทั่งกับคนที่รักเจ้า”
เครเดนซ์ได้แต่เม้มปากแน่น “คุณไม่เข้าใจหรอกว่าก่อนที่ผมจะมาอยู่นี่ผมเจออะไรมา”
“อ่า บลาๆ
ข้ออ้างที่ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยข้าก็ต้องฟังมันจนเอียน” เพอร์ซิวาลกลอกตา “ข้ารู้ว่าเจ้าเจออะไรมาเครเดนซ์
แม่คนเก่าทำร้ายเจ้า เพื่อนที่โรงเรียนเก่ารังแกเจ้า
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะทำให้ความรักของมนุษย์พวกนี้เสียเปล่า
ให้มันเข้าถึงตัวเจ้าบ้างเถอะ”
“…”
“ข้าผ่านอะไรมามากกว่าเจ้า…ฉะนั้นอย่าทำซ้ำรอยกับข้า อย่าแยกตัวห่างจากความรักเลย
เพราะเจ้าไม่รู้ว่าเจ้าจะได้สัมผัสมันจริงๆอีกครั้งเมื่อไหร่” สายตาอ่อนลงจนเกือบเป็นเศร้า ปีศาจผุดลุกยืนขึ้นเมื่อนิวท์กับทีน่ากลับมาที่โต๊ะ
เพอร์ซิวาลหันไปคุยกับมนุษย์สองคนนั้นด้วยน้ำเสียงเป็นปกติเรื่องการขอตัวกลับห้อง
เครเดนซ์มองตามแผ่นหลังของปีศาจรับใช้ที่เดินออกจากห้อง
รู้สึกว่าแผ่นหลังอีกคนบอบบางเมื่อเทียบกับความเศร้าในแววตาที่เขาเห็นเมื่อครู่…
30/12/2016
ปกติแล้วสิ่งที่สองสามีภรรยาโควัลสกี้นำมาจะเป็นแค่ขนม…แต่คราวนี้ เครเดนซ์เห็นอย่างอื่นที่ชายร่างท้วมและหญิงสาวแสนสวยนำมาด้วย…
..ปีศาจ…
มันมีผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงและดวงตาสีเข้มแลดูชั่วร้าย
ชั่วร้ายพอๆกับเขาสีดำสนิทของมันที่งอกออกมาเลยทีเดียว
“ชิบ..” นั่นคือคำๆเดียวที่เพอร์ซิวาลพูดเมื่อเด็กหนุ่มอธิบายรูปร่างลักษณะของเจ้าปีศาจที่ตามติดอาและน้าของเขามา
เครเดนซ์ไม่เคยเห็นปีศาจตรงหน้ามีอาการอย่างนี้มาก่อน..เจ็บปวด
โกรธ เสียใจ และรำคาญ มันเป็นอารมณ์ที่รวมกันไปจนแทบแยกไม่ออก
“คุณรู้จักหมอนั่นหรอ?” เครเดนซ์ถาม เหลือบมองหมอนั่นที่ตอนนี้กำลังทำมือทำไม้ลวนลามน้าควีนนี่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว “แล้วทำไมคนดีอย่างอากับน้าของผมถึงได้มีปีศาจมาตามได้ล่ะ”
“รู้จักดีเลยล่ะ
หมอนั่นที่เจ้าว่าคือเจ้านายเก่าของข้า..” เพอร์ซิวาลหันหลังให้ดวงตาชั่วร้ายที่มองมา
ถ้าไม่มีมือของคนวัยกลางคนที่วางบนไหล่เครเดนซ์จะไม่รู้เลยว่าปีศาจแสนกวนประสาทนี่กำลังสั่น
“ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นแบบนั้น เข้าใจข้านะเครเดนซ์”
“เข้าใจครับ…”
เครเดนซ์ตอบเพียงแค่นั้น เด็กหนุ่มกุมมือที่สั่นของเพอร์ซิวาลโดยไม่รู้ตัว “ผมเข้าใจคุณ..”ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าอาการสั่นของคนแก่กว่าหายไปแล้ว
ชั่วขณะหนึ่งเขาเผลอคิดว่าปีศาจตนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ไปช่วยเจ้ามนุษย์คนนั้นทำขนมดีกว่า”
เพอร์ซิวาลดึงมือออกจากการเกาะกุมของเจ้านายหนุ่มแล้วเดินไปหาเจค็อบและควีนนี่ที่กำลังง่วนกับการทำขนม
ก็บอกแล้วไงว่าเขาสามารถรับรู้ความคิดของเจ้านายได้
ฉะนั้นไอ้ความคิดที่ว่าเขาน่ารักเมื่อกี้น่ะ เขาได้ยินเต็มๆเลย…และรู้สึกเหมือนจะกำลังเขินด้วย
กรินเดลวัลด์
คาดไว้หลายอย่างถึงสภาพของปีศาจรับใช้ของเขาเมื่อพบกันอีกครั้ง
แต่เขาไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์อันใกล้ชิดระหว่างนายคนใหม่ของเพอร์ซิวาลกับตัวเพอร์ซิวาลเอง
ถึงแม้จะพ้นสภาพความเป็นนายบ่าวกันไปแล้ว(เรื่องของเขากับเพอร์ซิวาลมันเป็นเรื่องนานมาก--)
แต่ตามวิสัยของเขา อะไรที่เคยเป็นของเขาก็จะยังเป็นของเขา..
…นั่นคือเหตุผลที่เขามายืนอยู่ตรงหน้าเพอร์ซิวาล..
ในห้องของมนุษย์หน้าละอ่อนที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตา..
“ไม่คิดถึงข้าหรอเพอร์ซี่” หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางของปีศาจที่ว่าสามารถมอบความปรารถนาให้ทุกผู้ได้..เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ..ก็ไม่มั้ง
“ข้าคิดถึงนายคนเก่ามากกว่า
ไม่ใช่ปีศาจตรงหน้าข้า” เพอร์ซิวาลตอบกลับ
เขาไม่อยากจะทำเสียงดัง เพราะรู้ว่าถ้าพวกมนุษย์ตื่นขึ้นมา
กรินเดลวัลด์จะไม่ลังเลที่จะฆ่าพวกนั้นจนหมด…เขายอมรับว่าเขาเป็นห่วงมนุษย์พวกนั้น
แต่ที่เป็นห่วงมากสุดก็เด็กหนุ่มเจ้าของทรงผมประหลาดที่เป็นเจ้านายใหม่ของเขานั่นแหละ
“หือ? ปากดีขึ้นนี่นา”
กรินเดลวัลด์หงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของอีกคนจ้องไปยังห้องนอนของเครเดนซ์
“ปกป้องเจ้ามนุษย์นั่นอยู่หรือไง
ทำหน้าที่ปีศาจรับใช้ดีผิดปกตินะเจ้าน่ะ”
“อย่างเจ้าจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับข้า”
เพอร์ซิวาลหรี่ตามอง “ถอยไป”
“ใช่ ถอยออกไปซะ”
เสียงของคนมาใหม่ทำให้ปีศาจทั้งสองหันไปมอง
เครเดนซ์ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลย
เด็กหนุ่มยังคงมองอยู่แบบนั้นเป็นเชิงให้กรินเดลวัลด์ถอยออกมา
ปีศาจผลบลอนด์ซีดหัวเราะร่าก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เพอร์ซิวาลกว่าเดิม
“ถอยออกไปจากปีศาจของผมซะ”เครเดนซ์พูดย้ำ
“โฮ่
เจ้าเป็นของเด็กนี่แล้วหรอเพอร์ซี่” กรินเดลวัลด์ไล้มือไปตามโครงหน้าของชายวัยกลางคน
เพอร์ซิวาลเบนหน้าหนี
แยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่ปีศาจอีกตนอย่างไม่ชอบใจนัก แต่แทนที่คนโดนขู่จะตกใจกลับหัวเราะชอบและหายตัวไป
ทิ้งท้ายไว้แค่คำว่า เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่
“ไม่ต้องมาเลยยิ่งดี” เครเดนซ์บ่นอุบขณะเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกินซึ่งเป็นจุดประสงค์ตอนแรกที่ทำให้เขาตื่นกลางดึกแบบนี้—
จุดประสงค์ตอนแรกที่จางหายไปเมื่อเห็นว่าปีศาจของเขากำลังโดนคุกคามอย่างอันตราย
31/12/2016
เพอร์ซิวัลไม่อยากจะเชื่อว่าปีศาจอย่างเขาต้องให้เด็กมนุษย์มาช่วยกันท่าจากปีศาจอีกตน
อันที่จริงถ้าให้เขาสู้กับกรินเดลวัลด์จริงๆ
เขาก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะชนะได้หรือไม่ และถึงชนะ รอบข้างคงจะเละเทะแน่ๆ
“คุณเพอร์ซิวัลครับ
รบกวนเอาอันนี้ไปติดตรงประตูหน่อยครับ” เสียงเรียกของนิวท์
ดึงเพอร์ซิวาลออกจากภวังค์
ปีศาจความปรารถนารู้สึกภูมิใจในตัวเองเล็กน้อยที่สามารถโน้มน้าว
เกลี่ยกล่อมให้สัตวแพทย์หนุ่มเลิกเรียกตนว่าคุณเกรฟส์ซักที
“ตั้งใจคนขนมหน่อยซิจ๊ะเดนซี่ที่รัก”
ควีนนี่กระแอมไอเมื่อเห็นว่าเครเดนซ์มัวแต่มองชายวัยกลางคนเอื้อมมือสุดแขนเพื่อติดของประดับต้อนรับปีใหม่
เด็กหนุ่มสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะกลับไปจดจ่อกับส่วนผสมในถ้วยดังเดิม แหม
วัยฮอร์โมนพุ่งพล่านนี่มันดีจริงๆเลยนะ “เจค็อบคะ
มาคนตรงนี้แทนเดนซี่หน่อยสิคะ ส่วนเดนซี่ไปช่วยตรงนู้น” สาวผมทองจัดแจงด้วยน้ำเสียงสดใส
ทำให้ผู้คนคล้อยตามเธอได้อย่าง่ายๆ
“ได้สิจ๊ะที่รัก” เจค็อบยิ้มแก้มแทบปริขณะที่ละมือจากการจัดมุมห้อง
เครเดนซ์แอบเห็นเพอร์ซิวาลกลอกตากับความหวานเลี่ยนของคู่นี้ด้วย.....
“จริงสิ ในห้องนี้มีครบคู่พอดีเลยนะ”
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้หนุ่มร่างท้วมพูดออกมา ประโยคนื้ทำให้เพอร์ซิวาลสำลักอากาศอย่างแรง
ส่วนเครเดนซ์หลุดยิ้มขำ
“จะไม่ครบคู่เพราะฉันจะเอานายมาทำคุกกี้เพราะหิวจัดน่ะสิ”
ทีน่าพูดทีเล่นทีจริง ควีนนี่หัวเราะคิกคักกับใบหน้าเหวอๆของสามี
ในขณะที่นิวท์ส่ายหน้าให้กับคำขู่แมนๆของภรรยา “แต่วันนี้เราคุ้มค่านะ
เดนซ์ยิ้มบ่อยมากเลยตั้งแต่เจอเพอร์ซิวาล”
คนถูกอ้างถึงเลิกคิ้วขึ้นสูง…จริงอย่างที่ทีน่าพูด
ตั้งแต่ที่เขาอัญเชิญปีศาจความปรารถนามา
เขาก็ไม่ค่อยรู้สึกอยากปลีกวิเวกกับคนอื่นเท่าไหร่นัก
เมื่อเขาจับความภูมิใจนิดๆของปีศาจที่กำลังจัดห้องอยู่
เด็กหนุ่มก็มีรอยยิ้มบางๆประดับบนใบหน้าอีกครั้ง
เกือบเที่ยงคืนแล้ว
เครเดนซ์ขอเป็นเด็กดื้ออกมานั่งที่ระเบียงกับปีศาจหนึ่งวัน
“จะหมดพันธะแล้วนะเครเดนซ์” เพอร์ซิวาลกล่าว ตอนนี้เขาและหางสีแดงสดของอีกคนโผล่กลับมาเหมือนเดิมแล้ว
คงเป็นเพราะคนที่เหลือต่างนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวกันหมด “มีอะไรจะสั่งข้าอีกมั้ย?”
เลิกคิ้วมองเจ้านายหนุ่ม
“คุณอยากพ้นจากพันธะกับผมขนาดนั้นเลย..?”
เครเดนซ์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจนัก
“ก็…อยู่กับเจ้า..หมายถึงอยู่กับเจ้าและพวกครอบครัวของเจ้าก็สนุกดี” คนแก่กว่าตอบไม่ตรงคำถามแถมยังแสร้งมองออกไปบนท้องฟ้าเหมือนว่าตรงนั้นน่าสนใจนักหนา
ท่าทีแบบนั้นทำให้เด็กหนุ่มหมั่นไส้ เอื้อมมือไปคว้าหางเดวิลที่แกว่งไปมาเต็มแรง
“ค..เครเดนซ์”
ปีศาจที่โดนจับหางเอ่ยเสียงสั่น
ใบหน้าขึ้นสีแดงกว่าสีเขาเดวิลซะอีก “บอกแล้วไงว่าหางข้าเป็นของต้องห้ามน่ะ”
พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า
เครเดนซ์อยากจะร้องพระเจ้าอีกร้อยครั้ง
เขาแค่อยากจะแกล้งอีกฝ่ายที่ทำตัวน่าหมั่นไส้เท่านั้นเอง
เขาไม่ได้หวังให้เพอร์ซิวาลทำเสียงเซ็กซี่แบบนี้
เด็กหนุ่มปล่อยหางเดวิลพร้อมทั้งเอ่ยขอโทษเสียงเบา
พยายามกดฮอร์โมนและความรู้สึกที่พุ่งพล่านให้อยู่ใต้จิตสำนึก
“นี่..ผมคิดคำสั่งสุดท้ายให้คุณได้แล้ว” เครเดนซ์ยิ้มเหมือนคิดอะไรออก
“หืม?” เพอร์ซิวาลหันกลับมามองเด็กหนุ่ม
“อะไรล่ะ ถึงแม้เวลาจะเหลือน้อยแต่ก็สั่งมาเถอะ”
“ก็….อยู่เคาน์ดาวน์กับผมจนกระทั่งผมบอกให้คุณไปไงครับ”
รอยยิ้มที่เหมือนคิดอะไรออกแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ทันที่ปีศาจจะได้ตอบโต้อะไร
เสียงพลุที่กระจายตัวบนท้องฟ้าสีหมึกก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากหนึ่งมนุษย์หนึ่งปีศาจไปซะก่อน
เพอร์ซิวาลถอนหายใจมองเด็กมนุษย์ที่ดูเหมือนจะไม่อ่อนแอบอบบางเหมือนภายนอก
ออกจะเจ้าเล่ห์ กวนประสาท
เหมือนเด็กทั่วๆไปด้วยซ้ำ
ดวงคาคมตวัดมองนาฬิกาแล้วต้องยิ้มออกมา..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายิ้มทำไม ทั้งๆที่ตอนแรกเขาอยากจะทำตามพันธะให้เสร็จๆแท้ๆ
“เป็นพันธะที่ยาวนานพอดูเลยนะ”
ในที่สุดเพอร์ซิวาลก็เอ่ยหลังจากพลุจางหายไปจากท้องฟ้าหมดแล้ว “อย่าเบื่อกันก่อนก็แล้วกัน เด็กน้อย”
“คุณนั่นแหละที่จะอยู่เบื่อผมไปนานเลย”
เครเดนซ์หัวเราะ “ฝากตัวด้วยนะครับ เพอร์ซิวัล”
-Fin-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น