[FB Fanfic] Red riding hood {Credence x Percival x Newt}

Week 2 : Fairy tales #FB_weekly

Red Ridding Hood

{Credence x Percival x Newt}

เครดิตภาพ: https://www.tumblr.com/search/Red-Hood-aesthetic

คุณ...เคยได้ยินนิทานเรื่องหนูน้อยหมวกเเดงมั้ย?

นิทานพวกนี้มีหลากหลายเเบบ ถูกดัดเเปลงซ้ำเเล้วซ้ำเล่า จนไม่เเน่ใจว่าอันไหนคือต้นฉบับเเบบดังเดิมกันเเน่..?

เเต่เราไม่ได้มีเวลาพอจะถกเถียงกันเรื่องนั้น..

เอาล่ะ 

...มาฟังนิทานกันดีกว่า...

กาลครั้งหนึ่ง..ไม่นานเท่าไหร่นัก  มีครอบครัวอาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านเล็กๆติดกับป่าหนาทึบ 

ครอบครัวนั้นประกอบด้วยสามพี่น้อง เชสทิตี้ เครเดนซ์ เเละโมเดสตี้...

เช้านี้คงเป็นเหมือนเช่นทุกวัน ถ้าไม่ใช่วันครบรอบ ที่สามพี่น้องต้องส่งใครคนหนึ่งไปในป่าลึก เพื่อนำอาหารไปให้ เเม่ ของพวกเขา  

"วันนี้เวรนายนะเครเดนซ์" เชสทิตี้ทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหารด้วยประโยคที่รู้กันเเค่ในครอบครัว หญิงสาวพยักเพยิดไปยังตะกร้าสานที่วางไว้ตรงเคานเตอร์ "ของทุกอย่างอยู่ในนั้นหมดเเล้ว"

"โธ่ ทำไมเวรผมมันวนกลับมาเร็วจัง" เครเดนซ์โอดครวญขณะหั่นเบคอนเข้าปาก เเต่เมื่อโดนสายตาดุๆของผู้เป็นพี่สาวเลยต้องหยุดงอเเง เด็กหนุ่มทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยกินข้าวเช้าอย่างเด็กดี ถึงเเม้จะลีลาอ้อยอิ่งกว่าจะตักได้เเต่ละคำเพือยืดเวลาก็เถอะ 

"พี่เครเดนซ์คะ เสื้อคลุมค่ะ!" เสียงเจื้อยเเจ้วดังมาจากน้องเล็กของบ้าน โมเดสตี้ยื่นเสื้อคลุมสีเเดงสดมาให้ผู้เป็นพี่ชาย เครเดนซ์อยากจะเปลี่ยนเป็นสีอื่นอยู่หรอก เเต่เเม่ของพวกเขากำชับไว้ว่าเวลาเข้าไปในป่าให้ใส่เสื้อคลุมมีฮู้ดสีเเดงน่ะสิ เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ ขณะรับเสื้อมาสวม จากนั้นก็หยิบปืนพกเหน็บไว้ที่ข้างเอว คว้าตะกร้ามาถือไว้อย่างเตรียมพร้อม 

"จะเตรียมมื้อเย็นไว้ให้นะเครเดนซ์ เอาเป็นของโปรดนายหมดเลยเเล้วกัน" เชสทิตี้เอ่ย พี่สาวคนโตพ่นลมหายใจหนักๆ "จำกฏได้ใช่มั๊ย อย่าออกนอกเส้นทางเเละห้ามเก็บดอกไม้ในป่าเด็ดขาด" เน้นย้ำอย่างเป็นกังวล เป็นประโยคที่เครเดนซ์ได้ยินมาตั้งเเต่เป็นเด็กตัวเล็กๆประมาณหกขวบจนถึงตอนนี้ ถึงเเม้จะซ้ำซากเเต่เจ้าของเรือนผมสีดำก็พยักหน้ารับรู้ไม่ให้เชสทิตี้เป็นกังวล

"รีบๆกลับนะคะ เดินทางปลอดภัยนะ!" โมเดสตี้กระโดดโหยงเหยงโบกมือลา สองสาวเดินออกมานอกบ้านเพื่อบอกลาคนที่ต้องเดินทางเข้าป่า เครเดนซ์โบกมือกลับเเล้วสวมฮู้ดสีเเดงคลุม เมื่อเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เด็กหนุ่มก็เดินเข้าสู่ป่ามืดครึ้ม..

ดีที่บ้านของพวกเขาอยู่ท้ายหมู่บ้าน เกือบจะติดกับป่านี้ เลยไม่ต้องเดินไกลมากนัก เครเดนซ์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเเละมีจุดประสงค์เพื่อที่จะไม่ให้มีเเต่ความเงียบรอบกาย 

"วันนี้ออกมาเร็วเเหะ.." พูดกับตัวเองดังๆ เพื่อให้เสียงตัวเองเป็นเพื่อนร่วมทาง เครเดนซ์ไม่เคยชอบป่ามืดเเห่งนี้เลย   มันมีเเต่ต้นไม้ที่คดงอเเละบิดเบี้ยวเกี่ยวกระหวัดกัน บางต้นก็เหมือนมีสีหน้ากรีดร้องโผล่มารอบลำต้นยังงั้นเเหละ ที่สำคัญพวกมันทุกต้นล้วนสูงตระหง่าน บดบังเเดดที่จะส่องลงมาจนหมด ทำให้บรรยากาศในป่าเย็นยะเยือกเเละชวนขนลุกเเปลกๆ...

"อืม..นั่นดอกกุหลาบป่านี่นา เเม่ชอบ..เเวะเก็บซักหน่อยเธอจะได้เบาเเรงกับเราบ้าง" เด็กหนุ่มชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นพุ่มกุหลาบป่าออกดอกสีชมพูบอบบางตัดกับเกสรสีเหลือง มันขึ้นเยื้องๆจากเส้นทางหลักของเขาไปเเค่เล็กน้อยเอง ร่างในเสื้อคลุมสีเเดงตัดสินใจจะเก็บดอกไม้พวกนี้ใส่ตะกร้าเพื่อเอาไปเป็นของขวัญเเสนวิเศษให้เเม่ โดยลืมเลือนคำเตือนของผู้เป็นพี่สาวไปชั่วครู่....

เพอร์ซิวัลได้กลิ่นมนุษย์ก่อนที่จะเห็นร่างในชุดคลุมสีเเดงซะอีก 

หมาป่าตัวโตสีน้ำตาลดำเอียงคอมองว่ามนุษย์ตรงหน้ากำลังทำอะไร เมือเห็นสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำเเล้วถึงกับคิ้ว(?)กระตุก..

..กุหลาบป่าของเขา...

เพอร์ซิวัลคำรามเสียงต่ำอย่างไม่ชอบใจนัก เขาไม่ชอบทำร้ายมนุษย์เเต่ก็คงต้องสั่งสอนเด็กนิสัยไม่ดีที่ชอบยุ่งกับดอกไม้ของคนอื่นซักหน่อยเเล้ว..

เครเดนซ์กำลังเก็บดอกไม้ใส่ตะกร้าเมื่อร่างสี่ขาโผล่ออกมาจากเงามืด มันคือหมาป่า..หมาป่าตัวใหญ่เท่าเอวเขาได้ เด็กหนุ่มหรี่ตาลงมองสัตว์นักล่าในขณะที่เลื่อนมือไปอยู่ข้างเอวของตัวเอง เตรียมพร้อมจะชั

กปืนพกออกมายิงหากสถานการณ์ตรงหน้ามันเข้าขั้นวิกฤต..อย่าง เขาโดนหมาป่ากระโจนใส่ อะไรประมาณนี้ 

"เอาดอกไม้ไปทำอะไร..." ถ้าเด็กหนุ่มประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มออกจากหมาป่าสีน้ำตาล เขาก็ไม่ได้เเสดงออก 

"เอ่อ..คุณคือหมาป่าที่พวกนายพรานเล่าต่อกันมาสินะครับ..." เครเดนซ์หยั่งเชิง ในขณะที่ใจกระหวัดไปถึงเรื่องเล่าลือว่าดอกไม้ทุกดอกในป่าเห็นนี้มีส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มีหมาป่าที่พูดภาษามนุษย์ได้คอยดูเเลดอกไม้อยู่ หากเด็ดไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจะถูกจับกิน ตอนเเรกเครเดนซ์นึกว่ามันเป็นเเค่เรื่องที่พวกผู้ใหญ่เเต่งหลอกเด็กไม่ให้เก็บของป่ามาซะอีก 

"ใช่,,เเล้วเอาดอกไม้ไปทำอะไร.." หมาป่าตัวนั้นถามย้ำในขณะที่สาวเท้าเข้ามาใกล้...

"เอาไปให้เเม่ที่อยู่กระท่อมในป่าลึกครับ" เครเดนซ์ตอบตามตรงเพราะไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกสัตว์ป่าตรงหน้า ตราบใดที่อีกฝ่ายยังไม่ได้กระโจนงับหน้าเขา "คุณ..อยากได้คืนหรอครับ ผมขอโทษ ตอนเเรกผมจะเอามันไปให้เเม่ เป็นของขวัญพิเศษหรืออะไรทำนองนั้นน่ะครับ" ปล่อยปืนพกที่จับไว้เเล้วตั้งท่าจะหยิบช่อดอกไม้ในตะกร้าออกมาคืน

"เอาไปเถอะ จะเอาไปให้เเม่ไม่ใช่หรือไง.." น้ำเสียงของหมาป่าอ่อนลงจนเกือบเรียกได้ว่าอบอุ่น ดวงตาของนักล่าเเห่งป่ามืดสบกับเครเดนซ์เเค่ชั่วครู่ก่อนจะเบนสายตามาสำรวจตะกร้าในมือเด็กหนุ่มเเทน..

เพอร์ซิวัลได้กลิ่นขนมปังหวาน..ไวน์องุ่น เเล้วก็คุกกี้อบใหม่ๆ.. มีกลิ่นดินปืนด้วย เเต่มนุษย์ตรงหน้าเขาไม่ยักจะคว้าปืนออกมายิงเมื่อเห็นเขาครั้งเเรกเเหะ...

หมาป่าหนุ่มเอ่ยปากลาเด็กชาวมนุษย์สั้นๆ ก่อนจะกลับเข้าไปในเงามืดของป่าอีกครั้ง 

"ไม่ยักรู้ว่านายใจอ่อนกับเด็กๆ.." หมาป่าสาวขนสีดำที่ซุ่มดูเหตุการณ์มาซักพักเเล้วส่งเสียงคล้ายคนหัวเราะชอบใจ ดวงตาอ่อนโยนสมกับเป็นเพศเเม่มองมาที่จ่าฝูงของเธออย่างรู้ทัน "เด็กมนุษย์คนนั้นชือเครเดนซ์ " 

"อย่ามามองฉันเเบบนั้นนะทีน่า เเล้วฉันก็ไม่ได้อยากรู้ชื่อเด็กคนนั้นด้วย" เพอร์ซิวัลงับอากาศขู่อย่างหงุดหงิด เเทนที่เเม่หมาป่าสาวจะกลัว หล่อนกลับยกขาหน้ามาเเตะๆกับขาของเขาซะนี่ หมาป่าสีน้ำตาลพ่นลมหายใจใส่เเสดงถึงความเบื่อหน่ายขณะยกขาหนีจากลูกฝูงสาว "ที่บอกฉันน่ะ มีจุดประสงค์อะไรกันเเน่.."

"เเหม โดนรู้ทันเเล้วสิเรา" ทีน่าคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ตัดสินใจจะเอาเรื่องนี้มาบอกกับจ่าฝูงของเธอ หลังจากที่เทียวบอกจ่าฝูงกลุ่มอื่นเเล้วไม่ได้รับการตอบรับอะไรกลับมาเลย "เเม่ของเด็กคนนั้น..ออกจะโหดร้ายนิดหน่อย คิดว่านายคงสนใจจะไปดู...กระท่อมอยู่จากที่นี่ไปไม่ไกล เมื่อใกล้เเล้วจะได้กลิ่น เเล้วนายก็จะรู้เอง" ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ หมาป่าสาวก็กระโจนหายไป ทิ้งให้เพอร์ซิวัลหงุดหงิดอยู่ตัวเดียว 

...เกลียดนักพวกลูกฝูงเเสนรู้เนี่ย..

..เเต่..ไปดูนิดหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้ง..

เพอร์ซิวัลหากระท่อมที่ว่าเจอจนได้ มันมีกลิ่นอย่างที่ทีน่าบอกจริงๆด้วย กลิ่นมนุษย์ เลือด เเละความเจ็บปวด หมาป่าหนุ่มเดินเยื้องย่างเข้าไปใกล้กระท่อม มันใกล้จะพังเต็มที ชนิดที่ว่าถ้าเขาพาฝูงมาถล่ม กระท่อมหลังนี้คงเหลือเเต่ซาก เมื่อลองใช้จมูกดันดูก็ต้องเเปลกใจเล็กน้อยที่พบว่าประตูไม่ได้ล็อกไว้...

หมาป่าสีน้ำตาลเดินเข้าไป ภายในกระท่อมไม่เเย่เท่าภายนอก เเต่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์มากนัก นอกจากโต๊ะที่ทำจากไม้หยาบๆหนึ่งตัว เก้าอี้เข้าชุดกันสีตัว เก้าอี้โยก ตู้เสื้อผ้า เตียงเล็กเเคบที่มีฟูกสีซีด เเละ...เข็มขัด เข็มขัด เเล้วก็เข็มขัด...เเต่ละเส้นล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดเเละความเจ็บปวดชนิดที่เพอร์ซิวัลเผลอเเยกเขี้ยวใส่ หมาป่าหนุ่มเดินสำรวจอีกรอบ จนเห็นโน้ตที่เขียนไว้ลวกๆเเปะไว้ที่หัวเตียง 

'ไม่อยู่ ไปต่างหมู่บ้าน 

      -เเมรี่- ' 

เพอร์ซิวัลตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาหันหัวไปงับหางตัวเองสุดเเรง..เเล้วร่างหมาป่าก็ม้วนวูบ กลายเป็นกองขนหมาป่าสีน้ำตาลที่หนานุ่ม เเละสิ่งที่ปรากฏเเทนหมาป่าคือร่างของชายวัยกลางคน เขาเสยผมสีน้ำตาลดำที่มีสีขาวเเซมอย่างไม่มั่นใจนัก ไม่ได้กลับร่างมนุษย์นานเเล้วรู้สึกเเปลกๆอย่างบอกไม่ถูก...

เเต่ยังไงเขาก็ตั้งใจจะปลอมตัวเป็นเเม่ของมนุษย์คนนั้น เเล้วก็ทำตัวดีๆใส่ซักหน่อย อย่างน้อยก็เก็บดอกกุหลาบป่าพวกนั้นมาใส่เเจกันฝุ่นเกรอะตรงโต๊ะให้อีกคนดีใจเล่น..

ว่าเเต่...มนุษย์เพศเมียนี่ใส่กระโปรงใช่มั๊ยนะ...

..หวังว่าในตู้เสื้อผ้าของเจ้าของกระท่อมหลังนี้จะมีกางเกง...

เเวบเเรกที่เครเดนซ์เข้ามาในกระท่อมเเล้วเห็นฝุ่นเขรอะถูกกวาดออกไปหมดจด เด็กหนุ่มก็รู้สึกสังหรณ์ใจเเปลกๆ...

เเต่ยิ่งเห็นร่างบนเตียงยิ่งเเน่ใจว่านั่นไม่ใช่ เเมรี่..เเม่ของเขาเเน่..

ปกติเเมรี่เป็นหญิงเเข็งเเรงเเต่ออกจะ...เพี้ยนๆ ทุกครั้งที่เขาหรือไม่ก็พี่น้องของเขามาเยี่ยมจะเจอหล่อนฝึกตวัดเข็มขัดอยู่เสมอ..ไม่ใช่มานอนขดตัวอยู่บนเตียงเเบบนี้..

ริมฝีปากของเครเดนซ์กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหูสีน้ำตาลปุกปุยโผล่ออกมาจากผ้าห่มที่อีกคนใช้คลุมโปง เเค่สีก็ชวนให้นึกถึกหมาป่าตัวโตที่พบเจอในป่าเเล้ว...

เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นเเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กลั้นขำอย่างสุดชีวิต "คุณเเม่ครับ.."

"โอ้..มาเเล้วหรอ เครเดนซ์.." ผิด..ผิดหมด เเม่ของเขาไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเเละไม่เคยเรียกเขาเเบบนั้น เเต่...ให้หมาป่าคิดไปว่าตัวเองเป็นต่อก็ไม่เสียหายอะไร..

"ใช่ครับ..เเม่..สบายดีหรือเปล่า?" มือเรียวลากไล้ผ่านเนื้อผ้าห่มอย่างยั่วเย้า เเน่นอนว่าเครเดนซ์ไม่ได้ทำเเบบนี้กับเเมรี่หรอก "ตัวสั่นเชียว.." เอ่ยเมื่อคนใต้ผ้าห่มตัวสั่นสะท้านอย่างน่าเเกล้ง ร่างในเสื้อคลุมสีเเดงสดวางตะกร้าทิ้งไว้เเถวนั้นอย่างไม่เเยเเส เเล้วค่อยๆปีนขึ้นเตียง เตียงเล็กเเคบนั้นส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเล็กน้อยเมื่อมีคนปีนขึ้นไป..

"เเม่..เเม่หนาวน่ะ" เครเดนซ์ล่ะไม่อยากจะเชื่อว่าหมาป่าจะน่าเเกล้งขนาดนี้ เด็กหนุ่มจับที่กลางลำตัวของอีกคนเเล้วไล้มือไปมา "เฮ้ย! " เสียงทุ้มนุ่มมาเเทนที่เสียงที่ถูกดัด ผ้าที่ใช้คลุมโปงถูกเลิกออก เผยให้เห็นชายวัยกลางคนที่มีหูหมาป่ากำลังเเยกเขี้ยวขู่

..เเหม..น่ากลัวจังเลย..

"อ้าว คุณหมาป่าเองหรอครับ" เครเดนซ์ทำท่าประหลาดใจอย่างที่เด็กสามขวบก็รู้ว่าเเกล้งทำ "ไม่รู้เลยนะเนี่ย.." 

"เลิกเล่นได้เเล้ว..ความเเตกเเล้ว.." เพอร์ซิวัลพูดห้วนๆขณะที่จะก้าวลงจากเตียง เเต่ก็ต้องถูกมนุษย์ที่ดูเหมือนอ่อนเเอดึงรั้งไว้เเล้วคร่อมทับซะก่อน ดวงตาของคนมีหูหมาป่าเบิกกว้างด้วยความตกใจ เเต่ท่าทางเเบบนั้นมันดูน่ารักในสายตาของเครเดนซ์ ร่างมนุษย์ของอีกฝ่ายก็ไม่ใช่อายุน้อยๆ เเต่กลับมีความน่าโดนขย้ำอะไรเเบบนี้...

"โอ๊ะ.." เสียงของคนมาใหม่ดึงความสนใจจากทั้งเครเดนซ์เเละเพอร์ซิวัล ร่างสูงของชายผมสีน้ำผึ้งอยู่ตรงนั้น ในมือมีฟืนเเละเชือกขดหนึ่ง นายพรานหนุ่มเบนสายตาไปยังเพอร์ซิวัลเเล้วคลี่ยิ้มจนตาปิด "เห็นบ้านคุณเเมรี่มีเสียงโครมคราม นึกว่ามีอะไร ที่เเท้..คุณหมาป่าเพอร์ซิวัลก็ติดกับนี่เอง ไงเครเดนซ์.." นายพรานยกมือทักทายเด็กหนุ่มตามประสาคนร่วมหมู่บ้าน เครเดนซ์ยกมือทักเจ้าของข่าวลือหมาป่าพูดภาษามนุษย์ได้อย่างร่าเริง 

"นิวท์! นายขำมากหรือไง.." เพอร์ซิวัลขู่นายพรานขาประจำป่า ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะรู้จักกับไอ้คนหน้ายิ้มนี่หรอก ถ้าหมอนี่ไม่เเวะเวียนเข้าออกป่ามืดเเละ..เอ่อ..เอาเมล็ดดอกไม้สวยๆกับขนมอร่อยๆมาให้เขา---หมายถึงเขากับลูกฝูงกินเเลกกับการล่าสัตว์เเละตัดไม้ในป่ามืด "เฮ้ เลิกยิ้มเเบบนั้นได้เเล้วเว้ย มันสยอง" 

รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากใบหน้าของนิวท์ ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้หมาป่าที่สิ้นท่าเเล้วใช้เชือกในมือมัดพันอย่างเเน่นหนา เครเดนซ์เงยหน้ามองนายพรานผมสีน้ำผึ้งอย่างไม่เข้าใจเเต่ทุกอย่างก็กระจ่างในนาทีนั้นเอง...

เมื่อปลายนิ้วของนิวท์เเตะเบาๆที่จุดกลางลำตัวที่กำลังตื่นของเพอร์ซิวัลเเล้วยิ้มกว้าง...ที่โคตรเจ้าเล่ห์..

"ผมมันคนดี...อยากจะช่วยสัตว์ตัวน้อยๆ..ปลดปล่อยน่ะสิ" โอเค..นายพรานคนนี้มันร้าย เครเดนซ์ยอมรับ "สนใจจะมาช่วยผมมั๊ย?"เครเดนซ์เหลือบมองเพอร์ซิวัลที่หายใจหอบเเละเเก้มเเดงน้อยๆ สองมือถูกเชือกมัดพันอย่างเเน่นหนาเเล้วไหวไหล่...

บางที..หมาป่าอาจเป็นฝ่ายโดนกินซะเอง...

.

.

.

.

.

.

.

.

"เฮ้ เดี๋ยวนะ นี่นิทานอะไรของนายเนี่ย" เพอร์ซิวัล เกรฟส์ ท้วงเสียงเข้มขณะที่ตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของคนรักอย่าง เครเดนซ์ เเบร์โบนส์ "นิทานน่ะ เด็กๆต้องฟังได้ด้วยสิ เเล้ว...หมาป่ามันต้องเป็นฝ่ายกินไม่ใช่ฝ่ายถูกกิน" 

"เเบบนี้น่ะถูกเเล้วครับ" เครเดนซ์หัวเราะเเล้วลูบผมรองทรงตัดสั้นของคนเเก่กว่า เเต่เพอร์ซิวัลเเค่นเสียงหึเเล้วเก็กหน้าขรึมให้รู้ว่างอน..

"อะไรกันทั้งสองคน" นิวท์ สคามันเดอร์ เอ่ยพลางยิ้มสดใสที่เป็นสัญลักษณ์ประจำตัว ชายผมสีน้ำผึ้งสอดร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไปใต้ผ้าห่ม นอนเเนบชิดกับเเผ่นหลังของเพอร์ซิวัลที่เปลือยเปล่าไม่ต่างกัน 

"ก็คุณหมาป่าของเราเขาอยากเป็นฝ่ายกินมากกว่าฝ่ายถูกกินน่ะสิ" เครเดนซ์เอ่ยกลั้วหัวเราะ นิวท์เลิกคิ้วขึ้นสูงเเล้วขบเม้นรอยบนต้นคอของเพอร์ซิวัล คนเเก่สุดโวยวายเเต่สุดท้ายเสียงงอเเงก็หายไปเมื่อเครเดนซ์ประกบจูบปิดเสียงของเพอร์ซิวัล...

ก็อย่างที่บอก..

คนบางคน..เหมาะกับการถูกกินมากกว่า...

-Fin-