[FB Fanfic] Red riding hood {Credence x Percival x Newt}

Krampus 

{Chris E. x Robert Downey Jr.}

# AU มั๊ยละจ๊ะ #คริสอีเด็กเเสบกับปีศาจคริสต์มาส

ถ้าใครเห็น คริส อีเเวนส์ ครั้งเเรก..เเละครั้งต่อๆมา พวกเขาจะเห็นว่าตัวตนของเด็กหนุ่มนั้นเป็นพวกใช้เเรงมากกว่าสมอง ห้าว คึกคะนอง เเถมยังปากหมา..

อา..ก็เถียงไม่ได้เเหะว่าไม่ใช่เรื่องจริง เเค่เป็นตัวตนด้านที่เด็กในวัยต่อต้านเเสดงให้คนภายนอกเห็นเท่านั้นเอง 

"จะไปไหนน่ะคริส วันนี้คริสต์มาสอีฟนะ" เสียงทุ้มนุ่มทำเอาเด็กหนุ่มที่เดินลงบันไดมาต้องชะงัก กลอกตาเล็กน้อยๆเเล้วหันไปสบตาผู้เป็นอา "วันนี้โทนีจะมากินข้าวกับเราด้วย" 

"จะออกไปขับรถเล่น" คริสตอบกลับเสียงห้วนๆ ขณะคว้าเเจ็คเเก็ตมาใส่ "เมียอายังไม่มาหรอก ปกติเขาก็มาดึกๆเเล้วก็กลับออกไปตอนเช้าตรู่ทุกที ลึกลับชะมัด" เเสร้งทำเป็นไม่สนใจการถลึงตาดุๆ ของคนอายุมากกว่า เด็กหนุ่มก้าวเดินออกจากบ้านเป็นการตัดบทสนทนา 

สตีฟ โรเจอร์ ถอนหายใจไล่หลังหลานชาย รู้สึกปวดหัวตึบๆเหมือนจะเป็นไมเกรนรับเช้าวันคริสต์มาสอีฟ เเต่เขาก็ไม่มีเวลาจะปวดหัวนานนัก เพราะเสียงเรียกเข้าจากมือถือเเสนสมบุกสมบันดังขึ้นซะก่อน เจ้าของดวงตาสีฟ้าสวยยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใครโทรมา 

"ว่าไงครับโทนี่..อ่า..งานของคุณยุ่งมั้ย..คริสเพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง" สตีฟเอ่ยกับปลายสาย รู้สึกดีใจที่จะได้คุยกับคนรักโดยไม่มีงานของอีกฝ่ายมากวนซักที เพราะช่วงคริสต์มาส งานของโทนี่ยุ่งมาก  

"คุณจะจัดการยังไง..นิสัยของคริสไม่ใช่จะจัดการด้วยความสามารถของคุณซักหน่อย..." ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อปลายสายหัวเราะเเละบอกว่าให้รอดูเอาเอง คนผมทองวางสายหลังจากสวีทกันต่ออีกครู่ใหญ่ สตีฟหวังว่าการจัดการของโทนี่จะไม่ร้ายเเรงเกินไป เพราะที่คริสทำอยู่ มันไม่ใช่ตัวตนจริงๆของเด็กหนุ่ม..

เป็นเเค่ตัวตนที่คริสอยากให้คนอื่นมองเห็นเท่านั้น 

ถ้า ใคร เห็น โรเบิร์ต ครั้งเเรกก็คงนึกว่าเขาเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก หัวอ่อน เเละเชื่อฟังคนอื่น.. 

โอเค นั่นเป็นเเค่ตัวตนที่โรเบิร์ตชอบนำมาบังหน้า จนบางทีเจ้าตัวก็นึกว่านี่คือตัวตนจริงๆเหมือนกัน..

เเต่มันไม่ใช่...

โรเบิร์ตถีบประตูเข้าไปหลังจากเคาะเเล้วเคาะอีกเเต่ไม่มีการตอบรับจากคนข้างใน เจ้าของห้องเงยหน้าจากเอกสารเเล้วกลอกตาใส่คนทำลายทรัพย์สินเป็นว่าเล่น 

"เฮ้ ร็อบ ประตูของฉันเเค่ผลักเข้ามา เข้าใจคำว่าผลักมั้ย?" โทนี่ล่ะเหนื่อยใจจริงๆ คราวหน้าถ้าเขาจะเรียกอีกคน คงต้องนัดไปที่ห้องของโรเบิร์ตเเล้วล่ะ ดูสิว่าคนชอบถีบประตูจะกล้าถีบอีกมั้ยถ้าเป็นประตูห้องของตัวเอง 

"ไม่ทันใจน่ะ" โรเบิร์ตไหวไหล่เเล้วนั่งลงบนโซฟารูปกวางเรนเดียร์อย่างไม่รอคำเชิญ ดวงตากลมโตมองร่างสันทัดที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวงาม "เรียกมามีอะไร ผมยุ่งนะ ใกล้คริสต์มาสเเล้ว ไม่ใช่เเค่คุณคนเดียวหรอกที่งานเยอะน่ะ" 

"ก็เรียกมาทำตามหน้าที่นายนั่นเเหละร็อบ" โทนี่วางม้วนกระดาษลง นึกย้อนถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์กับคนรักเมื่อไม่กี่นาทีก่อน "ไปดัดนิสัยเด็กดื้อเหมือนทุกคริสต์มาสไง.." เเฟ้มสีเเดงสดลอยหวือมาทางโรเบิร์ต เด็กหนุ่มคว้าไปเปิดดูเเล้วรอยยิ้มเย็นก็ปรากฏบนใบหน้าหวาน 

"ตัวตั้งเท่านี้ไม่เด็กเเล้วมั้ง.." ถึงว่ายังงั้น คนเด็กกว่าก็ลุกยืนขึ้นบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยขบ "หลานของสามีคุณสินะ..เคสส่วนตัว..เเต่ก็น่าสนใจดี" หันหลังกลับก่อนเดินออกจากห้อง ตวัดมือไปมาซ่อมประตูที่ตัวเองพังเป็นชิ้นๆตอนขามา โทนี่สบถตามหลังเด็กหนุ่ม รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะส่งคนดัดนิสัยไปผิดคนยังไงไม่รู้...

คริสเเวะจอดมอเตอร์ไซค์หน้าร้านเบเกอรี่ เพือซื้อขนมเเละกาเเฟไปฝากทั้งสตีฟเเละโทนี่ที่จะมาถึงตอนค่ำๆ  ถึงเขาจะกวนประสาทผู้เป็นอาเเบบนั้น เขาก็เหลือสตีฟเป็นครอบครัวคนเดียวเเล้ว--- เด็กหนุ่มขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ เเละคงจะขับกลับบ้านไปเเล้ว ถ้าบอลหิมะไม่มากระทบเเผ่นหลังของเขาซักก่อน 

ดวงตาคมตวัดไปตาทิศทางที่บอลหิมะถูกปามา 

"โทษที ปาผิดคน" เจ้าของบอลหิมะยิ้มนิดๆ เเต่เเค่นั้นก็ทำให้อารมณ์โมโหของคริสหายไปหมดเเล้ว เด็กหนุ่มปัดหิมะออกจากตัวเเล้วเดินไปหาคนตัวเล็กกว่า 

"หน้าฉันโหลขนาดนั้นเลย?" เลิกคิ้วขึ้นสูงขณะเลื่อนสายตาสำรวจอีกคน ไม่รู้เป็นเพราะอากาศหรือเปล่า เเต่เเก้ม ปาก เเละจมูกของอีกคนขึ้นสีเเดงระเรื่อน่าเอ็นดูเหมือนลูกสัตว์ที่กำลังเล่นหิมะ "ไม่เคยเห็นนายเเถวนี้เลย ฉัน คริส" 

"ผม โรเบิร์ต เรียกว่าร็อบก็ได้" โรเบิร์ตไหวไหล่ ดูจากภายนอกเเล้วคริสก็เหมือนเด็กมีปัญหาหรือตัวป่วนสังคมเหมือนกันนั่นเเหละ เเต่จากประสบการณ์ มันสอนเขาว่าตัวตนที่มองเห็นอาจจะไม่ใช่ตัวตนที่จริงของอีกคน "ผมเพิ่งจะมาเยี่ยมน้าน่ะ  ไม่เเปลกหรอกที่จะไม่เห็นผมเเถวนี้"

"งั้นฉันพาทัวร์มั้ยละ? เเถวนี้เขาเริ่มตกเเต่งลานกันเเล้ว สวยมากเลย.." คริสไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มท่าทางเรียบร้อยน่ารักคนนี้นัก อาจเป็นเพราะอาจมีนิสัยบางส่วนเหมือนกันถึงถูกดึงดูดเข้าหากัน..

"ถ้าฉันเป็นสาวน้อย ฉันคงดีใจไปเเล้วที่มีผู้ชายมาชวนไปเที่ยววันคริสต์มาสอีฟ" โรเบิร์ตอึ้งไปเหมือนกันที่ถูกชวนไปทัวร์เเถวนี้ซะงั้น "เเต่ก็..ลองไปดูก็ไม่เสียหายอะไร" เขาก็ไม่ได้ลงมาเที่ยวเเบบรีเล็กซ์มานานเเล้วเหมือนกัน เพราะโดนงานเเย่งเวลาไปซะหมด 

คริสยิ้มจนตาหยี หยิบเเว่นกันเเดดสีชามาสวมเพื่อความเท่ เเละสตาร์ทมอเตอร์ไซค์เมื่อเห็นว่าโรเบิร์ตขึ้นมาเเล้ว เจ้าของรถเร่งเครื่องฝ่าหิมะที่กำลังตกอย่างชำนาญมุ่งตรงสู่ลานกว้างที่ตอนนี้ตกเเต่งด้วยธีมคริสต์มาสเหมือนทุกที 

"เฮ้! คริส !" ขับไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนทักจากเด็กหนุ่มผมประบ่าเเละขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอนมาสามวันสามคืน " เเข่งกันมั้ย ไปถึงทะเลสาบตรงนู้น  ถ้าชนะเอารถฉันไปเป็นของขวัญวันคริสต์มาสเลย เเต่ถ้าเเพ้ของเด็กใหม่นายนะ ที่ซ้อนท้ายนายอยู่น่ะ"

"คนนี้ไม่ใช่เด็กใหม่ฉันว่ะ บัคกี้" คริสบอกปัด กลอกตาใส่คู่อริที่ตามกัดมาตั้งเเต่ชั้นประถมเพราะเขาเเย่งเเฟนสาวคนเเรกมา (อันที่จริงผู้หญิงคนนั้นเเจ้นมาหาเขาเองด้วยซ้ำ คริสพยายามจะอธิบายเเล้วเเต่กลับเป็นว่าเขาเเก้ตัวไปซะงั้น) "เเล้วเรื่องเเข่ง..เเพ้ฉันกี่รอบถึงจะพอ ไม่ล่ะ วันนี้ขี้เกียจ"

"เเม่งป๊อดนี่หว่า" บัคกี้หัวเราะร่าก่อนจะเบิ้ลเครื่องกระหึ่มเชิงท้าทาย เเต่ไม่เป็นผลเพราะคริสขับรถออกห่าง คนผมประบ่ากัดฟันกรอดรู้สึกเหมือนตัวเองน่าสนใจน้อยกว่าหิมะที่กำลังตกอยู่ตอนนี้เสียอีก..."หลานตุ๊ดเเม่งก็ตุ๊ดเหมือนอามันละวะ" 

โรเบิร์ตที่กำลังมองการปะทะคารมอย่างเพลินๆ เหมือนได้ยินเสียงเส้นความอดทนของคริสขาดผึง...

"เกาะไว้.." เสียงทุ้มห้าวเอ่ยกับเขา เเน่นอนว่าโรเบิร์ตไม่อยากจะดื้อหรือโชว์เทพมอเตอร์ไซค์หวาดเสียวจึงใช้สองมือกอดเอวของคริสเอาไว้ พอดีกับที่คริสเริ่มเร่งความเร็วมอเตอร์ไซค์ 

"ว่ากูได้ เเต่อย่ามาว่าครอบครัวของกู--ไอ้หน้าเเรคคูน"  คนของขึ้น(?)ตะโกนกลบเสียงเบิ้ลเครื่อง บัคกี้ยิ้มเยาะเมือเห็นว่าตัวเองจุดไฟของคริสขึ้นมาจนได้ เเต่รอยยิ้มก็จางหายไปจากใบหน้าเมื่อรู้ตัวอีกที ตัวเองก็ได้เเต่ตามหลังมอเตอร์ไซค์ของคนผมสีเข้ม..

โรเบิร์ตนึกว่าเจ้ามนุษย์นี่จะขาดสติจนพาเขาพุ่งลงไปในทะเลสาบซะเเล้ว..เเต่ก็ไม่..

 "ขอโทษทีร็อบ เราเพิ่งรู้จักกันเเท้ๆ เเต่ฉันดันพานายมาเสี่ยงรถคว่ำซะได้" คริสจอดรถมอเตอร์ไซค์ เเล้วถอนหายใจหนักๆ น้ำเสียงดูหงอยจนโรเบิร์ตเหมือนเห็นหูหมาที่พับตกเวลาเศร้าเลยทีเดียว 

"ไม่เป็นไรๆ.เเบบ เฮ้ มันก็ตื่นเต้นดีนี่ ผมไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์เร็วขนาดนั้นมาก่อนเลย" คนตัวเล็กตบหลังคริสเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้ม รอยยิ้มสดใสทำให้คริสต้องเผยรอยยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ "อีกอย่าง ทะเลสาบนี้ก็สวยดี คุ้มค่ากว่าไปเบียดกับคนในลานอีกมั้ง"

"ขอบคุณนะ.." จู่ๆ คนตัวสูงก็เอ่ยออกมา โรเบิร์ตเอียงคอเเล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัยเป็นเชิงถามว่าขอบคุณเรื่องอะไร "ที่ไม่ถามเรื่องที่หมอนั่นมันเยาะเย้ยฉันตอนนั้นน่ะ.." 

ที่ไม่ถามเพราะว่ารู้อยู่เเล้วน่ะสิว่าที่มนุษย์หน้าเเรคคูนนั่นพูดหมายถึงใคร...

เเน่นอนว่าโรเบิร์ตไม่ได้พูดออกไป เด็กหนุ่มทำเเค่ไหวไหล่อย่างไม่เเยเเสเท่านั้น 

นิ้วเรียวกระดิกน้อยๆ รู้สึกถึงความอุ่นวาบที่กระเป๋าเสื้อเเล้วยกยิ้ม 

"จริงด้วย..ผมมีทาร์ตแอปเปิ้ลติดตัวมาด้วย..กินมั้ย?" อันที่จริงใช้คำว่าติดตัวมาด้วยคงไม่ถูกนัก เพราะเขาเพิ่งเสกมันใส่กระเป๋าเสื้อตัวเองเมื่อครู่เอง เเต่เรื่องนั้นมนุษย์ข้างๆไม่จำเป็นต้องรู้ "เป็นไง อร่อยมั้ย?" ถามเมื่ออีกคนหยิบขนมหวานไปเคี้ยวตุ้ยๆ คริสพยักหน้างึกงัก

"นายทำเองหรอ โคตรพ่อศรีพ่อเรือนเลย" หัวเราะน้อยๆก่อนจะกัดขนมอีกคำ โรเบิร์ตทำได้เเค่ยิ้มเเห้งๆตอบไป ถึงไม่ได้ทำเเต่เขาก็เสกมันมากับมือก็พอจะถูไถได้ละมั้ง "เอ้อ..ถ้าไม่รังเกียจ..เป็นเพื่อนกันมั้ย?"

"ได้สิ ทำไมผมต้องรังเกียจด้วย " โรเบิร์ตพูดกลั้วหัวเราะ ปฏิเสธไม่ได้ว่าความคิดที่จะดัดนิสัยของอีกฝ่ายจางหายๆไปตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ดูเหมือนอีกคนเเค่สร้างตัวตนที่ดูต่อต้านสังคมขึ้นมาเหมือนเป็นเกราะป้องกันตัวเองหรืออะไรประมาณนั้น "คุณเป็นคนดีนีนา ถ้าทุกคนมาเห็นต้องอยากเป็นเพื่อนกับคุณเเน่"

"เพื่อนเยอะวุ่นวายจะตาย นายเห็นความปากหมาของไอ้หน้าเเรคคูนนั่นมั้ยละ" คริสลุกยืนขึ้น รู้สึกว่าทาร์ตเเอปเปิ้ลฝืดคอขึ้นมาเฉยๆ "ให้ตายสิ..ตายยากจริงๆ.." ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์เป็นเเก๊งกำลังตรงมาทางพวกเขา 

คิดไว้ไม่มีผิดว่าบัคกี้เป็นพวกเเพ้เเล้วพาล...

"กระทืบเเม่ง!" พวกมากกว่าย่อมได้ใจ เเต่ถึงจะมีจำนวนมากกว่าเเต่เรื่องฝีมือก็ยังเทียบคริสไม่ติดอยู่ดี ตามหลักนิยายส่วนใหญ่ เมื่อพระเอกโดนรุมกระทืบ คนที่เหลืออยู่มักจะตกเป็นตัวประกันให้พระเอกยอมอยู่นิ่งๆ..เเต่ไม่ใช่กับโรเบิร์ต 

"เอาจริงดิ?" โรเบิร์ตถอนหายใจมองมนุษย์ที่พุ่งเข้ามาหาเขา ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาคงจะต้องสะบักสะบอมบ้างอะไรบ้าง เเต่นีเขาไม่ใช่ไง เด็กหนุ่มก้มตัวหลบหมัดของอีกคน จับอีกคนทุ่ม เเละถีบเข้าหน้าคนเข้ามาด้านหลังเต็มๆ "เเค่นี้เเล้วยังเสร่อมาหาเรื่องคนอื่นอีก ไป๊ " เอ่ยเสียงสูง พร้อมสะบัดมือเหมือนไล่หมาหรือสิ่งที่ไม่ต้องการ 

"อย่ามากวนตีนกันนะเว้ย" บัคกี้พุ่งเข้าหาคนหน้าตาน่ารักเเต่กวนประสาทเเละเเรงเยอะกว่าที่คิด โรเบิร์ตคงจะพลั้งมือจัดหนักไปเเล้วถ้าคริสที่สะบักสะบอมไม่ลุกยืนขึ้นมาน็อคบัคกี้ด้วยหมัดเดียวซะก่อน คนตัวเล็กเดินไปหาคนที่โดนรุมกระทืบเเล้วพ่นลมหายใจหนักๆเมื่อเห็นเเผลของอีกฝ่าย 

"ไม่เป็นไรเเล้ว..โอเค๊" ลากนิ้วผ่านเเผลช้ำที่มีอยู่ทั่วใบหน้าหล่อเหลา คริสรู้สึกเหมือนถูกเกล็ดหิมะสัมผัสเเผลเหล่านั้นเเละความเจ็บปวดก็หายไป.."เซอร์ไพร์สมั้ยล่ะ.." เอ่ยนิ่งๆเมื่อเห็นอีกคนผงะ ในพลังของตน เด็กหนุ่มพยุงคริสขึ้นยืนพร้อมหลุบตาต่ำ เฉไฉไปใช้เท้าถีบสะกิดพวกอันธพาลนั้นให้ตื่น 

"จะไปไหนน่ะร็อบ.." คริสรีบคว้าเเขนคนตัวเล็กกว่าไว้ เมื่อเห็นว่าอีกคนจะเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรกับเขาเลยซักคำ 

"ก็เห็นตัวตนจริงๆผมเเล้วนี่ ผมจะอยู่ทำไม คุณรับไม่ได้หรอก" โรเบิร์ตรู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองเผลออยากสนิทกับเป้าหมายที่ต้องดัดนิสัย เเต่ถ้าหนีกลับไปขั้วโลกเหนือเขาคงจะลืมได้ละมั้ง 

"เฮ้ นายอย่าพูดเเบบนั้น นายจัดการพวกนั้นซะหมอบ นายโคตรเจ๋ง..นายรักษาฉัน นายบอกว่าฉันเป็นคนดี เเล้วก็นายน่ารัก.." คำชมตรงๆจากมนุษย์ธรรมดาทำให้โรเบิร์ตเเก้มเเดง "ทำไมฉันจะต้องกลัวนายด้วย อีกอย่าง...ฉันก็อยากสนิทกับนายมากกว่านี้..เอ้อ..หมายถึงในฐานะเพื่อนน่ะ..ในฐานะอื่น ค่อยว่ากันที่หลัง"  คริสยิ้มก่อนจะเเลบลิ้นออกมา เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองพึ่งพูดอะไรน่าอายราวกับจีบสาวออกไป โรเบิร์ตเห็นท่าทีนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้ม เป็นยิ้มที่เขาไม่เคยยิ้มมาก่อน...ยิ้มที่ผ่อนคลายเเละสบายๆ ไม่ใช่รอยยิ้มปั้นเเต่งหรือเหยียบเย็น 

" ก็..เอาสิ.." โรเบิร์ตรีบกลั้นยิ้มขณะที่อีกคนจูงมือเขาไปที่รถมอเตอร์ไซค์ "ผมก็อยากจะรู้จักคุณมากกว่านี้เหมือนกัน...." บางที ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งก็เริ่มต้นจากจุดเล็กๆเเบบนี้...

เเถม 

โรเบิร์ตกวาดสายตามองบ้านหลังเล็กๆของบัคกี้ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าตลอดการกินมื้อเย็นกับคริส สตีฟ เเละโทนี่ (โรเบิร์ตอยากจะป่าวประกาศซะจริง ว่าซานต้าคลอสอู้งานมากินข้าวกับสามี)จางหายไป 

ดวงตากลมโตเเปรเปลี่ยนเป็นสีโลหิต เขาเเพะบิดเกลียวปรากฏขึ้นพร้อมๆกับหางเรียวเเหลม เเส้เเละโซ่ในมือ คนตัวเล็กก้าวเท้าช้าๆเข้าไปในบ้าน 

เตรียมตัวดื่มด่ำกับเสียงกรีดร้องของบัคกี้..เด็กดื้อที่เขาเปลี่ยนใจมาลงโทษเเทนคริส..

อ้าว...เขายังไม่ได้บอกอีกหรอ..

เขาคือ เเครมปัส...ปีศาจที่ทำหน้าที่ลงโทษเด็กดื้อในวันคริสต์มาสไง.. :) 

เป็นหนึ่งในตัวตนของเขาที่คริสยังไม่จำเป็นต้องรู้ล่ะ ♥

-Fin-

มาเเล้วครับ--- สาระอยู่ตรงไหน (ไม่มีย์---) เดี๋ยวภาคของสตีฟเเละคุณซานต้าโทนี่จะลงในเด็กดีนะครับ อาจจะลงช้านิดหน่อย(?) เอ็นจอยรีดดิ้งครับ